محمدباقر الفت اصفهانی

(1343 -1262 ش)، عالم، ادیب، روزنامه‏نگار و شاعر، متخلص به الفت. در اصفهان متولد شد. پس از فراگیرى فلسفه و حدیث و عرفان، به آموختن ریاضیات قدیم و جدید و سپس زبان فرانسه روى آورد. در فرقه‏شناسى و فلسفه و تاریخ نیز استاد بود. به نجف رفت و در حوزه‏ى درس آخوند ملا محمدكاظم خراسانى و شیخ الشریعه‏ى اصفهانى و آقا شیخ باقر اصطهباناتى و آقاضیاء عراقى به فراگیرى علوم مذهبى پرداخت و اجازه‏ى روایت را از حاج میرزا خلیل و آقا سید حسن صدر اخذ كرد. در انقلاب مشروطه در صف آزادیخواهان قرار گرفت و مجله‏ى «آفتاب» را دایر كرد و به نشر آن پرداخت و در بیدارى مردم نقش مؤثرى ایفا نمود. وى در سفر به شهرهاى مختلف ایران با آزادیخواهان همكارى كرد. عضو مجلس مؤسسان و نماینده‏ى مجلس شوارى ملى بود. الفت در انواع شعر مهارت داشت اما بیشتر غزل مى‏سرود. كتابخانه بزرگ او به دانشكده‏ى ادبیات اصفهان اهدا گردید. وى در اصفهان وفات یافت و در مقبره‏ى پدرش جنب امامزاده احمد دفن شد.از آثارش: «ابواب الروضات»، فهرست كتاب «رضوات الجنات»؛ «داستان هفت برادر»؛ «دانش‏نامه»؛ «دیوان» اشعار؛ «كشف الحجب»، در اسامى كتب، كه تألیف آن به مناسبت آن كه مرحوم ثقة الاسلام تبریزى نیز در همین موضوع تألیفى را شروع كرده بود ناتمام ماند؛ «مجله‏ى آفتاب»؛ «مجمع الاجازات و منبع الافادات»، در دو مجلد؛ «سفرنامه»، در شرح حالات خودش در دو مجلد؛ «نسب‏نامه‏ى الفت»، در شرح وابستگان سببى و نسبى خودش؛ «تاریخ مداخله علماى شیعه در امور سیاسى».